In memoriam Kees van Nuenen

Kees was 82 jaar, waarvan hij 72 jaar lid was van VOAB. Hij speelde jaren in VOAB 1, was onder meer aanvoerder.

Kees was jarenlang lid van de seniorencommissie. Kees is erelid.

Afscheidsspeech van Ad Mallens

Nogmaals welkom allemaal, bij dit afscheid van Kees van Nuenen. Ik sta hier als erevoorzitter van VOAB, VOAB de vereniging die als een rode draad door het leven van Kees liep. En het is goed om te zien dat meerdere VOAB-leden, vandaag hiernaar toe zijn gekomen om een laatste groet te brengen aan Kees van Nuenen. Want niet voor niets hangt het VOAB-vaantje aan de kist van Kees. Hij was een VOAB-man in hart en nieren. Een paar weken geleden zochten Aart Santegoets en ik Kees nog op bij Don Santo in Tilburg. En toen werd ons al duidelijk dat het niet goed ging met Kees. Hij was sterk vermagerd en zag er breekbaar en broos uit. En nu is hij dan overleden. Kees, 82 jaar oud geworden, was lid van onze vereniging sinds 1952 en dus inmiddels ruim 72 jaar lid van VOAB. Op allerlei manieren heeft hij zich dienstbaar gemaakt bij VOAB. Als jonge vent speelde hij in VOAB 1 op de positie van linksachter. Tevens was hij ook aanvoerder van VOAB 1. Kees was niet de allersnelste, dus als je hem gepasseerd was, dan was je hem ook echt voorbij. Maar dat was nou net de grote uitdaging. Kees voorbijkomen. Dat was schier onmogelijk in die tijden. Na zijn actieve voetbalcarrière heeft Kees nog veel bijgedragen aan het wel en wee van de vereniging. Zo was hij jeugdleider, samen met Aart Santegoets. Hij zat in het hoofdbestuur. Hij zat in de jubileumcommissie bij het 60-jarig bestaan van de sv VOAB. Ook zat hij nog in het jeugdbestuur, waar hij samen met zijn zwager, Jan Kerkhof, verantwoordelijk was voor de junioren, tegenwoordig bovenbouw genoemd. En ook heeft hij nog een tijdje deel uitgemaakt van de klussenclub. Maar zijn grootste plezier haalde Kees uit de 11-talcommissie. De seniorencommissie. Die kwam wekelijks op zaterdagmiddag bijeen om er voor zorg te dragen dat elk team op zondag voldoende mensen had. Samen met Christ van Gorp, Henk Santegoets, Punck van Assouw en Piet Smits werden de teams, waar nodig, nauwkeurig met extra spelers aangevuld zodat elk team op zondag met genoeg mensen de wedstrijden kon gaan spelen. En na deze werkzaamheden werd er in het clubhuis aan of bij de bar nog lekker nagepraat onder het genot van een drankje. De band tussen deze vijf mensen werd zodanig dat besloten werd tot het organiseren van een jaarlijks uitstapje. En daarbij werden ook de vrouwen betrokken. Hun eerste uitstapje was naar Parijs. Daar werden de spreekwoordelijke bloementjes buitengezet. En Kees hield wel van een geintje. Zo was men hem eens kwijt bij een bezoek aan een kasteel in Trier. En terwijl de overige mannen en vrouwen op de binnenplaats zaten te keuvelen klonk plots vanuit de uitkijktoren de zware stem van Kees: “Ivanhoe” De hilariteit was groot! Later ging men het bij de uitstapjes dichterbij huis zoeken en werden fietstochten in de regio georganiseerd. Deze werden minutieus voorbereid, minimaal twee keer en ook nog twee keer besproken in de “nabeschouwingen” Samen met Christ, Henk, Puck en Piet was Kees ook altijd nauw betrokken bij de organisatie van de vrijwilligersavonden bij VOAB. In de middag, voorafgaand aan die avonden, werden allerlei hapjes klaargemaakt zodat niemand op de avond zelf iets tekort zou komen. En ook hier hielpen de vrouwen van hen volop mee. Het hoogtepunt van deze avonden was de loterij waar Christ van Gorp als quizmaster duidelijk aanwezig was. Mede door al deze bijdragen die Kees aan de sv VOAB gaf, werd hij in 2004, tijdens het 75-jarig bestaan van de club, benoemd tot erelid. Kees was daar erg trots op. Erg verheugd was Kees als hij weer werd uitgenodigd bij de VOAB zondagmiddag voor leden van onze club die minimaal 70 waren en bovendien minimaal 50 jaar lid. Deze middag wordt éénmaal per jaar gehouden. Men krijgt dan een hapje en een drankje aangeboden van de club en de thuiswedstrijd van VOAB 1 wordt bekeken en naderhand besproken. En uiteraard werden dan alle herinneringen, van toen alles beter was, nog eens uitgebreid opgehaald. Ja, al deze, met respect, oude VOAB-ers hadden het dan best naar hun zin en beleefden een prima middag. Helaas zal Kees deze speciale eerstvolgende zondagmiddag er niet meer bij zijn. Deze zondagmiddag die wij, als VOAB, omgedoopt hadden tot: V.O.A.B.-middag. En dan betekenen de letters VOAB iets anders, namelijk: Voor Ons Altijd Bijzonder. En dat is wat Kees voor ons altijd zal blijven: BIJZONDER! Kees, je was, bent en blijft immer in onze gedachten. Dat je moge rusten in vrede.