Maandagavond bereikte ons het bericht dat Paul van Hees (73) toch nog vrij onverwacht was ingeslapen. Eind december 2022 werd Paul getroffen door een zwaar herseninfarct en zat sindsdien gekluisterd aan een rolstoel. De rechterkant van zijn lichaam functioneerde niet meer en ook zijn spraak bleek nog maar minimaal.
 

Paul was bekend bij VOAB als “manusje van alles” Altijd kon men op hem, voor wat dan ook, een beroep doen. De sv VOAB gaat hem erg missen. We wensen zijn familie en vrienden veel sterkte met dit verlies.
 
Bestuur sv VOAB      
 

Nogmaals welkom allemaal. Al had ik dat hier en nu liever niet hoeven te zeggen. Veel te vroeg nemen we immers afscheid van Paul. 
 

En Paul, dit is niet wat we hadden afgesproken. Jij zou nog jaren, zeker met meer vrije tijd na je actieve werk, bij VOAB vrijwilligerswerk blijven doen. En plots ben je er niet meer.

Het 100-jarig jubileum, waar je best naar uitkeek, mag jij helaas niet meer meemaken

Maar goed mensen. Ondanks alles is het toch fijn om te zien dat zoveel mensen vanuit onze vereniging, de sv VOAB, hiernaartoe zijn gekomen om Paul een laatste eer te bewijzen. En niet voor niets hangt het VOAB-vaantje aan zijn kist. Paul was een VOAB-man in hart en nieren.

Maar eerst wil ik teruggaan naar 31 december 2022. Aart en ikzelf gaan, conform traditie, bij onze leden van 70 jaar en ouder langs de deur om met oliebollen en een fles bubbels, hen een goed uiteinde toe te wensen en een gezond en gelukkig nieuwjaar. Ook bij Paul gaan we langs.

Hij maakt de deur niet open. We zijn verbaasd maar vervolgen onze route. Die brengt ons ook bij Frans, zijn broer. We vragen of Frans de bubbels en oliebollen van Paul ook in ontvangst wil nemen. Frans schrikt zichtbaar. Hoezo deed Paul niet open? Hij zei tegen mij nog bij de Kerstviering vorige week dat wij zeker 31 december thuis moesten blijven omdat VOAB langs zou komen met de bubbels en oliebollen. Dus ging Frans naar Paul. Ook hij kon niet binnen. Politie en brandweer werden gebeld. Paul bleek zo’n drie dagen eerder een zwaar herseninfarct te hebben gehad.

In het ziekenhuis bleek zijn rechterkant totaal verlamd en bovendien was zijn spraak volledig weg. Van een goed herstel kon, zo zeiden de artsen, geen sprake meer zijn. Paul belandde uiteindelijk in het st. Elisabeth verpleeghuis. En ook daar zochten Aart en ik hem met enige regelmaat op. Zo ook op z’n 72e verjaardag op 25 mei 2023. Toen was hij nog redelijk monter en dronk gezellig een biertje mee. Hoe anders een jaar later. 25 mei 2024 toen we z’n 73e verjaardag wilden vieren. Paul was inmiddels sterk vermagerd en zat lusteloos en uitgeblust in z’n rolstoel. Van de olijke man, die hij eens was, was niks meer over. Toen Aart en ik naar buiten liepen zeiden we nog tegen elkaar dat zijn mooiste verjaardagscadeau zou zijn: morgen niet meer wakker worden!

Op 30 juli j.l. was het de laatste keer dat Aart en ik Paul bezochten in het st. Elisabeth verpleeghuis. Z’n situatie was nog schrijnender geworden. Hij lag op bed, in een klein kamertje, zonder airco. Het was er bloedheet en de situatie was voor Paul eigenlijk niet meer te dragen. Het was mensonterend.

Een paar dagen later, op 5 augustus, kwam dan eindelijk z’n verlaat verjaardagcadeau. Paul sliep rustig in.

Dat was het leven van Paul, sedert die bewuste 31 december.

Maar gelukkig kennen we allemaal ook nog een ander Paul.

Hij werd lid van VOAB op 1 mei 1963. In menig jeugdelftal speelde Paul, die zelf geen begenadigd voetballer was, met heel veel inzet en keiharde tackels. Hij speelde in die tijd o.a. met Harrie van den Broek, Eli van den Hout, Harrie Brekelmans en Cor Vos. Bij de senioren heeft Paul maar even gespeeld. O.a. nog met Harry de Jong. Blessures noopten hem eerder te moeten stoppen met voetballen.

Op allerlei ander gebied kwam je Paul wel tegen bij VOAB. Ook al heeft hij nooit in een commissie of bestuur gezeten. Zo was hij nauw betrokken bij het damesvoetbal wat bij VOAB het licht zag begin jaren ’70. Bekende speelsters waren Lia Brock, Pauline de Roy, Lia van Hulten, Marion Oostelbos en Jacqueline Kloeg. Als vlagger droeg hij daar z’n steentje bij.   

Ook bij VOAB 2 heeft hij nog enkele jaren de vlag ter hand genomen. Al moet gezegd dat Paul altijd gevaar zag als de bal richting het VOAB-doel ging. Hij schroomde dan niet om immer de vlag in de lucht te steken. Dit tot ergernis van menig tegenstander.

Voor Paul was VOAB eigenlijk z’n tweede huis. Het voelde voor hem als familie.

Paul was een harde werker. En niet alleen bij zijn werkgever stak Paul de handen uit de mouwen. Na afloop van de vrijwilligersavond bijvoorbeeld, waar Paul zonder dorst naar huis ging, was hij de eerste die er ’s morgens weer was om alles mee op te ruimen. Er zijn er niet veel die dit kunnen en/of willen doen. 

Altijd stond hij klaar voor de club. Oppompen van ballen, hoekvlaggen neerzetten en weer binnenhalen, kleedlokalen openen, drankjes verzorgen, kleedlokalen zuiver maken en sluiten, het elektronisch reclamebord aan- en uitzetten. In het clubhuis bij grote drukte glazen spoelen en lege glazen ophalen. Als eerste aanwezig in het weekend en dikwijls als laatste weer naar huis.

En als je dan met hem op zaterdagnamiddag nog een biertje aan de bar dronk, zodra hij klaar was met zijn werkzaamheden, kon hij lekker mopperen. Dat trainers, leiders en spelers zo’n rotzooi ervan maakten in de kleedlokalen en dat de doeltjes nooit opgeruimde waren etc. etc. Menig godnondeju kwam dan over zijn lippen. Maar toch ook altijd weer positief kritisch zal ik maar zeggen. Zo was Paul.  

Meer dan terecht is de wisselbokaal van de VOAB Voetbalquiz naar Paul vernoemd. In 2022 zou Paul deze al uitreiken maar door een operatie aan buik en liezen, de zogenaamde nieuwe broek, kon hij dit niet. Als je Paul vroeg wat er precies aan de hand was, drukte hij zich nogal plastisch uit door het bekende knipgebaar te maken. Onze voorzitter, Arnout was nog wel even bij Paul langsgegaan om een boodschap op te nemen voor de winnaars. En, zo gaf hij toen aan: volgend jaar ben ik er zelf bij en reik de beker zelf uit! Het heeft helaas nooit zover mogen komen. Net voor de jaarwisseling kreeg Paul immers de hersenbloeding.

Dat Paul graag gezien was, ook bij de jeugdigen van VOAB, blijkt wel uit het feit dat menig jeugdspelertje op de zaterdag opmerkte dat Paul er niet was. “Waar is meneer Paul?” Die vraag werd vaak gesteld vanaf het moment dat Paul niet meer het gezicht op de zaterdag en zondag was onder de tribune.

Paul was ook een soort van antimascotte. Als VOAB 1 thuis speelde en het wilde maar niet vlotten met de doelpunten voor VOAB sommeerde Peter Uijens hem naar binnen te gaan.e, “Dan scoren we tenminste” zei Peter dan tegen Paul. En warempel het geschiedde nog vaak ook zo.    

Afgelopen jaar was Paul 60 jaar lid van VOAB. Hem huldigen samen met de andere jubilarissen was geen optie. Het zou te emotioneel worden. Dat vonden we allemaal. Daarom werd Paul apart uitgenodigd in de bestuurskamer, met familie, vrienden ereleden en bestuur. Het werd een prachtige, emotionele bijeenkomst.  Paul werd door het clubhuis, in z’n rolstoel, naar de bestuurskamer gereden. Wat toen gebeurde was prachtig. De onderlinge wedstrijd tussen trainers en leiders was afgelopen. Ze zaten, met de aanwezige toeschouwers en leden van de club die de nieuwjaarsreceptie kwamen bezoeken, te eten en een biertje te drinken. Paul kwam binnen. Iedereen stond op. Een lang en hard applaus voor Paul volgde. Harder en mooier. “Paultje, Paultje” werd er gescandeerd. “Fijn dat je er bent” Speciaal voor Paul. Omdat hij dit verdiende.

Toen Paul het clubhuis verliet, werd het lijflied van Paul afgespeeld. Een lied dat Paul bijna iedere zondag zelf zong met de karaoke microfoon: “Mooi Volendam”

Mooi Volendam. Niemand, maar dan ook niemand, kon die vertolking beter dan Paul. Op z’n Pauls. Uit volle borst.

Tranen biggelden over de wangen van Paul. Een uniek en mooi moment. Een afscheid, zo zou blijken, van zijn VOAB.

Mooi Volendam
Met je zee tot aan de horizon
En de vissers die voor dag en dauw
Uit varen gaan
Mooi Volendam
De tijd springt slordig met je om
Toch blijft de vissersgeest altijd bestaan   

En de vertaling van die tekst naar het leven van Paul is makkelijk te maken.

Want Paul genoot van en bij VOAB.

Totdat hij net voor Oud & Nieuw 2022/2023 getroffen werd door een hersenbloeding. En daarna?

Paul knokte wel, maar het besef kwam meer en meer.

Het ging niet meer.

De tijd sprong slordig met Paul om.

Toch blijft de VOAB-geest altijd bestaan.

Mooi Volendam

Toch zal het oude nooit meer helemaal vergaan…

Mooi VOAB

Toch zal het oude nooit meer helemaal vergaan.

Paul, je bent een V.O.A.B. man:

Voor Ons Altijd Bijzonder! 

En helaas zul je er bij een volgende keer niet meer bij zijn als ons bestuur             deze speciale zondagmiddag weer organiseert, voor de leden van 70 jaar en

ouder en minimaal een lidmaatschap van 50 jaar.  

Paul, we zullen je nooit vergeten, rust zacht!

Ad Mallens